عکس‌هایی از کابوس جنگ هشت ساله ایران و عراق

عکاسی شاید بی‌واسطه‌ترین ابزار برای ثبت تلخی و خوفناکی جنگ باشد.

مهدی منعم: من سالها با صحنه‌های تلخی روبرو شدم که با دوربین عکاسی آنها را مستند کردم. این عکسها حاصل احساس ناخوشایندی است که از کابوسی به نام جنگ در ذهن دارم.

یکی از کشته شدگان عراقی جنگ در فاو و در دریاچه ماهی: جسد رها شده فردی در میدان نبرد همچون آثار چیدمان هنرمندان مدرن در فضایی تخیلی برابر چشمان بیننده قرار دارد.

مهدی منعم: جنگ اتفاق ناخوشایندی بود که در آن عده‌ای بردند و عده‌ای باختند. من و قربانیان غیر نظامی جنگ در گروه بازندگانیم.

ساسان مویدی: عکاسی وقایع مرتبط با جنگ برایم مهم و با ارزش بود چرا که می‌دانستم قسمتی از تاریخ کشورم را ثبت می‌کنم.

نمایی از یک منطقه مسکونی در تهران در زمان جنگ شهرها

لحظه وداع یا دیدار دوباره؛ عکسی از کتاب "پنجاه روز از جنگ به روایت تصویر"

در طول جنگ هشت ساله حملات گسترده‌ای به مناطق مسکونی انجام گرفت که در جریان آنها زنان و کودکان بی‌دفاع بیشترین آسیب‌ها را متحمل شدند و بر اثر این حملات تعداد بسیاری مجروح و معلول شدند.

قربانیان جنگ تنها مردان نبودند.

جنگ شهرها؛ نمایی از داخل یک پناهگاه در یکی از مناطق مسکونی تهران

نمایی از شهر حلبچه پس از بمباران شیمیایی در ۲۵ اسفند ۱۳۶۶

با پایان جنگ هشت ساله، کار برخی از عکاسان تازه شروع شده بود تا از آثار برجای مانده از آن جنگ ویرانگر عکاسی کنند.

جاسم غضبانپور به خاطر شناختش از جغرافیای محیط و بر اساس علاقه فردی خود توانسته است بالغ بر شش هزار قطعه عکس از جنگ هشت ساله ثبت کند.

بر اساس آمار رسمی بنیاد شهید ایران، جنگ هشت ساله ایران و عراق نزدیک به ۵۵۰ هزار معلول به جا گذاشت که از این تعداد ۶۰ درصد دارای معلولیت تا ۲۵ درصد و بقیه معلولیت بالای ۲۵ درصد دارند.

می‌توان گفت هیچکدام از عکاسان ایرانی حاضر در جنگ ایران و عراق تجربه‌ای از حضور در میدان‌های نبرد نداشتند و همین امر باعث شد تا آنها تنها بر اساس گذشت زمان و با روش آزمون و خطا مجرب شوند.

با پایان جنگ هشت ساله، کار برخی از عکاسان تازه شروع شده بود تا از آثار برجای مانده از آن جنگ ویرانگر عکاسی کنند.

زخم‌های جنگ کهنه می‌شوند اما التیام نمی‌یابند. زخم خوردگان تنها می‌آموزند که رنج را تاب آورند و با درد زندگی کنند.